"İçtihat Metni"
MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SAYISI : 2023/88 E., 2023/611 K.
SUÇ : Kasten öldürmeye feri iştirak
HÜKÜM : Uyarlama talebinin reddi
TEBLİĞNAME GÖRÜŞÜ : Düzeltilerek onama
Hükümlü hakkında verilen kararın; karar tarihi itibarıyla 6723 sayılı Kanun’un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi gereği yürürlükte bulunan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun (1412 sayılı Kanun) 305. maddesi gereği temyiz edilebilir olduğu, karar tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun (5271 sayılı Kanun) 260/1. maddesi gereği temyiz edenin hükmü temyize hak ve yetkisinin bulunduğu, 1412 sayılı Kanun’un 310. maddesi gereği temyiz isteminin süresinde olduğu, aynı Kanun’un 317. maddesi gereği temyiz isteminin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
1. Kadıköy 2. Ağır Ceza Mahkemesinin, 17.12.1997 tarihli ve 1996/183 Esas, 1997/280 Karar sayılı kararı ile hükümlü hakkında maktullerin öldürülmesine fer'an iştirak suçlarından 765 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun (765 sayılı Kanun) 448, 65/3, 59, 31, 33 maddeleri uyarınca iki kez 10 yıl hapis cezasıyla cezalandırılmasına karar verilmiştir.
2. Yargıtay 1. Ceza Dairesinin 02.07.1998 tarihli, 1998/1250 Esas ve 1998/2472 Karar sayılı ilamı ile hükümlerin onanarak kesinleştiği anlaşılmıştır.
3. Uyarlama talebi üzerine yapılan yargılama sonucunda İstanbul Anadolu 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 31.10.2023 tarihli ve 2023/88 Esas, 2023/611 Karar sayılı kararıyla hükümlü hakkında uyarlama talebinin reddine karar verilmiştir.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Hükümlü müdafiinin temyiz sebepleri özetle; kararın usul ve yasaya aykırı olduğuna ve gerekçeli karar hakkının ihlal edildiğine ilişkindir.
III. GEREKÇE
1. Hükümlü hakkında kasten öldürmeye fer'an iştirak suçlarından 765 sayılı Kanun uyarınca kurulan ve kesinleşen hükümlerden sonra yürürlüğe giren 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun (5237 sayılı Kanun) 7/2. maddesi ve 5252 sayılı Türk Ceza Kanununun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun’un 9. maddesi uyarınca yeniden duruşma açılarak yapılan inceleme sonucu verilen kararda bozma nedenleri dışında herhangi bir hukuka aykırılık görülmemiştir.
2. Ayrıntıları Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 13.05.2008 tarihli ve 2008/10-101 Esas, 2008/113 Karar sayılı kararında açıklandığı üzere, ilk kararın kesinleşmesi ile hükümlü müdafiinin görevinin sona erdiği, hükümlüye isnat edilen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırı itibariyle 5271 sayılı Kanun'un 150/3. maddesi gereğince, uyarlama yargılaması sırasında hükümlüye istemi aranmaksızın bir müdafii tayin edilmesi ve yine 5271 sayılı Kanun'un 188/1. maddesi gereğince, müdafiin hazır olduğu duruşmada karar verilmesi gerektiği gözetilmeden; müdafiinin yokluğunda uyarlama yargılaması yapılarak karar verilmesi suretiyle, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin (Colozza et Rubinat/İtalya, 12.02.1985 A. 89, Is-30; Campbell ve Fell/Birleşik Krallık, A.80 28.06.1984) kararlarında belirtildiği üzere hükümlüye kendini savunma hakkının tanınmaması suretiyle Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin “Adil yargılanma hakkı” başlıklı 6. maddesine, Türkiye Cumhuriyeti Anayasasının “Hak arama hürriyeti” başlıklı 36. maddesine ve 5271 sayılı Kanun'un 150/3 ve 188/1. maddelerine muhalefet edilerek hükümlünün savunma hakkının kısıtlanması hukuka aykırı bulunmuştur.
3. Hükümlü hakkındaki lehe yasa karşılaştırılmasında, her iki yasa yönünden cezaların eşitliği halinde, hak yoksunluğu hükümlerini içeren 5237 sayılı Kanun'un 53. maddesinin 765 sayılı Kanun'un 31 ve 33. maddelerine göre lehe olduğu gözetilmeksizin yazılı şekilde uyarlama talebinin reddine karar verilmesi hukuka aykırı bulunmuştur.
IV. KARAR
Gerekçe bölümünün (2) ve (3) paragraflarında açıklanan nedenlerle İstanbul Anadolu 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 31.10.2023 tarihli, 2023/88 Esas ve 2023/611 Karar sayılı kararının 1412 sayılı Kanun'un 321. maddesi gereği, kısmen Tebliğname'ye uygun olarak, oy birliğiyle BOZULMASINA,
Dava dosyasının, Mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE,
16.12.2024 tarihinde karar verildi.