"İçtihat Metni"
İNCELENEN KARARIN
MAHKEMESİ : Adana Bölge Adliye Mahkemesi 4. Hukuk Dairesi
SAYISI : 2022/2058 Esas, 2023/1236 Karar
İLK DERECE MAHKEMESİ : İskenderun 4. Asliye Hukuk Mahkemesi
SAYISI : 2018/20 Esas, 2019/95 Karar
Taraflar arasında görülüp kesinleşen 4650 sayılı Kanun'la değişik 2942 sayılı Kamulaştırma Kanunu'nun 10 uncu maddesine dayanan kamulaştırma konusu irtifak hakkı karşılığının ve pilon yeri bedelinin tespiti ve bu hakkın davacı idare adına tescili davasında; davacı idare vekili dava konusu taşınmazın bulunduğu bölgede 3402 sayılı Kadastro Kanunu'nun 22 nci maddesinin ikinci fıkrasının (a) bendi uyarınca yapılan yenileme çalışmaları sonucu dava konusu taşınmazların yüzölçümünün ve irtifak alanının değiştiğini, yeni durum üzerinden kararın düzeltilmesi gerektiğini, mevcut haliyle kararın infaz edilemediğini ileri sürerek hükmün tavzihini talep etmiş, İlk Derece Mahkemesince talebin reddine karar verilmiştir.
Kararın davacı idare vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine Bölge Adliye Mahkemesince tavzih yetkisinin Dairelerine ait olduğu belirtilerek 08.12.2023 tarihli ek karar ile istinaf isteminin usulden reddine, 22.12.2023 tarihli ek karar ile de tavzih isteminin kabulü ile Dairelerinin 2022/2058 Esas, 2023/1236 Karar sayılı kararının düzeltilmesine karar verilmiştir.
Bölge Adliye Mahkemesinin 08.12.2023 ve 22.12.2023 tarihli ek kararı davalılar vekili tarafından temyiz edilmekle; kesinlik, süre, temyiz şartı ve diğer usul eksiklikleri yönünden yapılan ön inceleme sonucunda, temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten ve Tetkik Hâkimi tarafından hazırlanan rapor dinlendikten sonra dosyadaki belgeler incelenip gereği düşünüldü:
6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun 305 inci maddesinin ikinci fıkrasının ''Hüküm fıkrasında taraflara tanınan haklar ve yüklenen borçlar, tavzih yolu ile sınırlandırılamaz, genişletilemez ve değiştirilemez.'' hükmü gözetildiğinde, Bölge Adliye Mahkemesince verilen ek karar, taraflara yüklenen borçların genişletilmesi niteliğinde olduğundan, talebinin reddine karar verilmesi gerekirken kabulüne karar verilmesi hatalıdır.
Kabule göre de, İlk Derece Mahkemesince verilen 03.03.2022 tarihli ve 2018/20 Esas, 2019/95 Karar sayılı kararının ortadan kaldırılması gerektiğinin düşünülmemesi de doğru değildir.
KARAR
Açıklanan sebeplerle;
Davalılar vekilinin temyiz istemi yerinde olduğundan Bölge Adliye Mahkemesince verilen 08.12.2023 ve 22.12.2023 tarihli ek kararların BOZULMASINA,
Davalılardan peşin alınan temyiz harcının istenildiğinde iadesine,
Dosyanın 6100 sayılı Kanunun 373 üncü maddesinin ikinci fıkrası uyarınca Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine,28.11.2024 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.